Słów kilka wstępu

Shakuhachi

Shakuhachi to bambusowy flet prosty, w obecnej formie posiadający pięć otworów (cztery z przodu - jeden z tyłu). Dźwięk wydobywany jest przez umiejętne kierowanie strumienia powietrza na ostrą krawędź ustnika zwanego utaguchi (dosłownie 'śpiewające usta').

Termin shakuhachi odnosi się do tradycyjnej długości instrumentu, która wynosi 54,54 cm. Shaku jest dawną jednostką miary, równą 30,3 cm czyli stopie angielskiej, która była dzielona na dziesięć części oraz hachi (dosłownie 'osiem'), która stanowiła ósma część shaku. Stąd także pochodzi oznaczenie 1.8 dotyczące standardowego shakuhachi w tonacji D. W praktyce mamy do czynienia z różnymi długościami i tonacjami, od najmniejszych shakuhachi 1.3 aż do największych czyli wersji 3.0 i więcej.

Najwieksze shakuhachi zwane chokan

Prawdopodobnie w Egipcie powstała pierwotna wersja instrumentu, który później przywędrował przez Chiny do Japonii. Historia shakuhachi jest ściśle związana z buddyzmem zen. Od wieków aż po dzień dzisiejszy w Japonii (i nie tylko) wśród mnichów komuso, zwanych kapłanami pustki, praktykowana jest forma medytacji poprzez dźwięk czyli suizen. W prostych słowach można ją opisać jako dążenie do jedności ciała, oddechu i umysłu grającego.

Sanzo Wada - The Komuso

Polecam do przestudiowania ciekawy tekst p. dr Igora Pietraszewskiego zawierający najważniejsze informacje na temat suizen i historii shakuhachi. http://mahajana.net/teksty/kontrola_ciala_w_praktyce_suizen.html